سوزان اشنایدر همسر بازیگر محبوب هالیوودی، رابین ویلیامز، اخیرا اعلام کرد که خودکشی همسرش به علت تشخیص بیماری پارکینسون بوده است.

وی در بیانیه ای گفت: “هوشیاری رابین کامل بود و همانند زمانی که در حال نبرد با افسردگی و اضطرابش بود، در مقابله با پارکینسون هم شجاعت نشان داد، که البته هنوز آمادگی آن را نداشت تا به صورت عمومی آن را بیان کند.”

یکی از دوستان خانوادگی ویلیامز در گفتگو با CNNشبکه خبری اعلام کرده بود، دانستن اینکه پیشرفت پارکینسون سرعت بالایی پیدا کرده ترس اضافه ای بوده که در زندگی اش سنگینی می کرده.
اما در ادامه مطلب بهمراه باشید تا بدانیم اصلا پارکینسون چیست و چه علائمی دارد و چرا با وجود تاثیر سنگینی که روی زندگی افراد دارد اما تا این حد خطرناک نیست که بخواهد کشنده باشد.

بیماری پارکینسون چیست؟

تقریبا ۱ میلیون آمریکایی از پارکینسون، بیماری عصبی پیش رونده ای که حرکت بدن، تعادل و سخن وری را مورد هدف قرار می دهد، رنج می برند. از جمله افراد معروف دیگری که نام شان در کنار این بیماری بسیار دیده شده می توان به مایکل جی. فاکس، ژانت رنو و محمد علی کلی اشاره کرد.
برای بیماران پارکینسونی، مجموع علائم گستردگی فراوانی دارد. لرزش و اسپاسم بخش هایی از بدن که مربوط به سخن وری هستند بسیار شایع اند. برخی از بیماران حتی توانایی عبور از یک در را هم ندارند و احساس می کنند پاهای شان به زمین چسبیده است.
و برای بازیگر حرفه ای مثل رابین ویلیامز، کسی که عمده شهرتش را در شاخه کمدی های فیزیکی و سخن وری های سریع به دست آورده، این علائم قطعا ترس وحشتناکی به همراه داشته اند.

هیچ آزمایش منحصر به فردی وجود ندارد که ابتلا به پارکینسون را تائید کند، در اصل حتی علت بیماری هم در بیماران خاص مشخص نیست. اما در حقیقت دکترها متوجه می شوند به صورت تکنیکی چه اتفاقی رخ می دهد. برخی نورون ها (سلول های عصبی)، از دستورات ارسالی به صورت صحیح پیروی نمی کنند و می میرند. در همین حین مغز تولید دوپامین را متوقف می کند. دوپامین ماده فعال کننده ای است که تنظیم حرکت را به عهده می گیرد. مردان سن و سال داری چون ویلیامز در معرض خطر بیشتری قرار دارند اما نزدیک به ۱۰ درصد بیماران افراد جوانی هستند که کمتر از ۴۰ سال سن دارند.

برخی محققین فکر می کنند این بیماری ریشه هایی در ژنتیک دارد که برخی افراد را قابل شناسایی می کند که البته این مورد هیچ وقت تائید و اثبات نشده. این بیماری به ایجاد افسردگی در میان ۶۰ درصد بیمارانش شهرت دارد. در حقیقت طبق اظهارات بنیاد بیماری پارکینسون، افسردگی بیشترین علامتی بوده که در میان بیماران پارکینسونی مشاهده شده. عصب شناس دانشگاه لس آنجلس معتقد است چنین معضلی در مورد ویلیامز تبدیل به یک “طوفان کامل” شده.برای مثال، ستاره پیشین بسکتبال، برایان گرنت، در سن ۳۶ سالگی دچار پارکینسون زودهنگام شد.

“من با افسردگی پیش می رفتم و کلی زمان تلف شده داشتم در حالی که روی مبل لم داده بودم. همه آرزو دارند که بتوانند کارها را به صورت متفاوتی انجام دهند اما من تنها از این خوشحال بودم که تا زمان پایان دادن به آن کار، آن هم در شرایط خاص، زنده بمانم.”

گرنت در مورد روزهای بیماری اش بسیار واضح و بدون ترس سخن می گوید اما حالا و پس از گذشت ۵ سال، وی نگاهی متفاوت پیدا کرده بود.
“فقط به خاطر اینکه شما یک بیماری یا درگیری با چیزی مثل پارکینسون دارید زندگی کردن همچنان فوق العاده خواهد بود. زندگی خوب است، من در حال حاضر بسیار خوشحالم.”

چرا برخي بيماران پارکينسوني تا اين حد اميدوارند؟

محققين و افراد حامي پروژه هاي مربوط به پيگيري بيماري پارکينسون در بنيادي که پيش تر از آن ياد کرديم، همچنان به يافتن يک راه درمان اميدوارند. اميد به اينکه با پيدا کردن راه هاي جديد به عملکرد مغز و سلول هاي بنيادي به جايگاهي برسند. همچنين، آن ها به صورت مستقيم با بيماران ارتباط برقرار مي کنند و به آن ها کمک مي کنند با اين بيماري مبارزه کنند. حتي بنياد مايکل جي. فاکس ساعت هوشمندي طراحي کرده که براي کنترل حرکت بدن افراد مبتلا به اين بيماري ساخته شده.
در زمان مناسب، مبتلايان به پارکينسون مي توانند به راه کارهاي جديد درمان اتکا کنند، مثل شبيه ساز عميق مغز و رژيم هاي دارويي جامع. با استفاده از اين راه ها مي توانند سرعت پيشرفت بيماري را کاهش دهند. اگرچه سرعت بالا و اثرات مخرب مي توانند بسيار ناخوشايند باشند اما پارکينسون هيچگاه کشنده نيست.
افراد زيادي هستند که حتي در جوامع پيشرفته نگاه بسيار ناپسندي در مورد مبتلايان به پارکينسون دارند در حالي که جف برانشتاين از دانشگاه لس آنجلس معتقد است تفکر رايج در جوامع بسيار ترسناک تر و هولناک تر از حقيقت است.
“اغلب افرادي که پارکينسون دارند به راحتي و در کنار ديگران راه مي روند و صحبت مي کنند ولي تنها تعداد اندکي هستند که خيلي اوضاع خوبي ندارند و مردم شخصيت همه آن ها را با اين بيماري يکي مي کنند.”
مايکل کينزلي، ژورناليست و تحليل گر معروف، زماني که در دسامبر ۲۰۰۱ اعلام کرد که مبتلا به چنين بيماري اي شده، جهان رسانه را به شوک فرو برد. و حالا بيش از ۱۳ سال گذشته و هيچ اتفاقي نيفتاده. کينزلي مي گويد اگر مي خواهيد يک بيماري خيلي جدي بگيريد، پارکينسون بدترين آن ها نيست. وي در يک جمله اين چنين بيماري اش را توصيف مي کند:
“پارکينسون پيش رونده و در مواقعي غير قابل درمان است اما همانند قربانيانش خيلي آرام حرکت مي کند.”